Her kapı aynı sesi vermez ki...
Paslanmışsa menteşeler.
Gırç eder.
Yağlayanı yoksa o evde...
Gırrıııç diye uzun bir ses olur.
İşleyen demir pas tutmaz derler ya...
Eve girip çıkanların sayısı belirler o sesi.
İlkokul dördüncü sınıftayım.
Dar sokaklarda karın yüksekliği iki metre. Ne anlama geldiğini bile bilmiyorum.
Tel gelmiş bizim eve. Yürüyerek gitmişti babam.
Boynunda, eklem yerlerinde şişlikler oluşmuş.
Doktor söylemiş gitmesini.
Mahallemizin bilgeleri bile, boşuna gittiğini, tahta kaşığı ateşte ısıtıp üstüne bastırsa; bunu yetmiş kere yapsa, şişlik mişlik kalmayacağını bile söyleyenler olmuştu (!)...
Babam, doktorun dediğini yapmak gerekir deyip, Ankara´nın yolunu tutmuş...
Gidiş o gidiş. Tel gelmese haberimiz mi olacaktı.
Yıl, 1947. ocak ayı. Şu, şu, şu, yetmezlik diye başlayan...
Defnine karar kılınmış...
Tel demek, ölüm haberi demekmiş meğer...
O yaşta, ben öyle algıladım.
Gitmeden bir kaç gün önce, evde kılıyordu namazını.
Beni ilgilendiren tarafı, babam secdeye varınca, omuzlarına binmek en büyük eğlencemdi...
Ben de dede olduğumda aklıma düştü. üç yaşındaki torunumu bindirdim omuzlarıma.
Kaldıraç ağırlığı oluyor o çocuk.
Başaramadım.
Vay babam, on bir yaşındaki oğlunu nasıl kaldırırdın sen?..
Baba aranmaz mı?..
Her kapı açıldığında babam geldi sanırdım.
İçimin cııız etmesini anlatamam ki...
Zamanlar geçti aradan...
Çifte davul var. Bir tarafta halay...
Diğer tarafta çiftetelli...
Düğün evine "Hayırlı olsun" demek, töredir Elbistan´da.
Büyükler oturur genişçe bir odaya.
İkramlar yapılır. Babamı aradı gözlerim o yaşta.
Yok. Oturmuyor köşede...
Herkes oynarken, ben ağladım kendi düğünümde...
Dile kolay.
Şu kadar asker; şu kadar da polis...
Sivillerden de var...
Tüm şehitlerimize Allah rahmet eylesin demek...
Bir de o babasız kalan çocuklara sor hele...
Kapılar nasıl gıcırdıyor?..
