“Evreni öğrendim. Sonra evreni aydınlatmanın yollarını öğrendim. Sonunda evreni aydınlatabilmek için önce çevremi aydınlatmam gerektiğini öğrendim.” Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî
Yıllar önce kendimi tanımak için çıktığım bu yol, şimdi belki birilerine ilham olur diye niyet ediyorum. İlkyazımda sizlere mutluluk hakkında duygu ve düşüncelerimi aktarmak istiyorum. Sahi nedir bu mutluluk? Yıllardan beri araştırmalara konu olmuş ve insanın daima peşinde koştuğu bu hal. Bana göre mutluluk bir duygu değil, bir zihin hali içinde bulunduğun durumdan hoşnut olma ve beklentisiz olmaktır.
******
Çok ilginç bir iddia daha var. Aslında mutlu olmak çok kolay deniliyor. Bu söze kesinlikle katılıyorum. Peki, ama nasıl? Mutluluk kendini keşfetme ve dönüp içine bakmayla başlar. Bir an dursak ve farkındalığımızı kendimize çevirsek, şuanda hayattayım, nefes alıyorum, sağlıklıyım, görüyorum, duyabiliyorum. Bunların hepsi şükür edilecek şeyler. Ee şükrün yerde bir süre sonra mutluluk doğmaya başlar. Çeşitli sebeplerden dönüp içimize bakmıyoruz. Mutluluğu dışarıda gelecekten ya da sahip olabileceğimiz şeylerde arıyoruz. Haliyle böyle olunca da zihnimizde mutluluk bir şeylere veya birilerine bağlıymış gibi bir algı doğuyor.
******
Mutluluk düzeyimizi uzun vadede artırmanın yolu içsel eğitimdir. Kendimizi içsel olarak eğitmeye başlamalıyız ve unutmayalım ki bu bir süreç. Ben hep şuna inandım; Kendine doğru yola çıkmaya başladığında, kendine dair iyisiyle, kötüsüyle özelliklerini öğrenmeye başladığında ve bu yanlarını hoş görmeye, şefkatle sarıp sarmalamaya başladığında kalıcı mutlulukta oralarda bir yerlerde çıkacak karşımıza. Ve son olarak mutlu olmak için olmazsa olmazı sevgi. Her şey kendini sevmekle başlar.
