Menü
Okurlarıma Anneler günü armağanımdır.
Onları tüm yaşamları boyunca, büyük ölçüde seçme şansları olmadan yaptıkları evliliklerini huzurlu bir şekilde sürdürme çabası içinde görürüz. Kendilerine özgü tesettür anlayışı olan, siyah izarlarının içerisindeki bembeyaz tülbentleri, sanki kalplerinin temizliğini haykırır gibidir. En öfkeli anlarında bile sevdiklerine, özellikle evlatlarına karşı “Ömürlü olasıca” “İşi ras gelesice” “Sakalı ağarasıca” vb. gibi dua kokan bedduaları ruh hallerinin apaçık bir göstergesi değil midir? Kalabalık aile ortamı içerisinde sevgi ve saygının temel taşları hep onlar olmuşlardır.
Eşlerine olan bağlılıkları yaşamlarının her aşamasında kendini göstermiştir. Öğlenleri sefer tası içerisinde, dükkana gidecek yemeğin lezzeti, temizliği ve zamanı hep en ön planda olmuştur. Günün onca yorgunluğuna rağmen, ne zaman yattıklarını ve ne zaman kalktıklarını göreniniz olmamıştır. Aile ekonomisine katkı, bazan gölge bir duvar dibinde Haşıl sararken, bazende güneşte kuruyan ipliklerin yanında dirseklerine kadar boyalı elleri ile kendini göstermiştir.
Onları Bağ evlerine göç sırasında mağara önünde kilim yıkamaları ile ve bağ evleri suvandığında eteğinin ucunu beline kadar çekip iş şalvarının içine doldurup, başındaki tülbentini daha bir özgürce başına cörüklemiş, yüzlerindeki benek benek çarpı lekeleri ile hep anımsayacağız. Günümüz ortamının koşullarından olsa gerek, bu gibi hasletleri tümden unutmasak da, büyük ölçüde yitirdiğimiz bir gerçek.
Onları yaşamları boyunca ne kadar başımız üstünde tutsak da Kelaynak kuşları bile onlardan şanslı diye düşünüyor ve tüm gerek yaşayan gerekse hayata veda eden (Aşatma Teyzelerim) Besnili anaların ellerinden öpüyorum.
