Cahit Sıtkı Tarancı ne güzel söylemiş, paylaşarak yaşamanın güzelliğini. Memleket isterim Ne zengin fakir, ne sen ben farkı olsun; Kış günü herkesin evi barkı olsun.
Geride bıraktığımız günlerde, Besni´de 2017 Ocak ayı sonları, Şubat ayının ilk günleri, üç gün süren ölümüne aşırı soğuklar, üzerine yine üç gün süren elektrik kesintileri, insanlar rezil durumda, kar kış yani eskilerin zemheri dedikleri günler, dışarda hani it durmaz derler ya işte öyle.
Pencerelerde rüzgârın ıslık sesleri, evlerde çoluk çocuk sobanın başında ısınmak için tüneyerek toplanıyor. Bizde derler ya tok acın halinden ne anlar diye. Yoksulların kaderimi bu diyorum çok zaman, bir taraftan rahatlıktan hayata kayıtsız başkalarını eleştirerek eğlenen insanlar, diğer taraftan yoksulluğa esir düşmüş birilerinin yardımları ile yaşamaya çalışan insanlar.
Ne iyi bir uygulama ki yıllardan beri kalitesi düşük olsa bile tüm ihtiyaçlı ailelere kömür dağıtılıyor, yoksa bu insanlar dağları taşları keser ısınmak için yakardı.
Birçok insan eleştiriyor şu kadar kömüre bu kadar makarnaya falan, filan diye, hayır kardeşim kendi dünyasında rahat insanların görüşü kendine diyorum, keşke herkesin işi olsa idi, bu kömürün iyisini yaksalardı, doğal gazlı evlerde otursalardı.
Bu konuda birilerini suçlamak yerine konunun nedenlerini araştırmak lazım, sosyal bir yara yoksulluk, işsizlik ve bitmek tükenmek bilmeyen ihtiyaçların nereden ve kimden karşılandığı.
1970´li yıllardan sonrası, atlarla eşeklerle dağlardan kestikleri odunları mahalle aralarında ormancılara yakalanmadan satıp ihtiyaçlarını görüp köyün yolunu tutan hevedili kardeşlerimi hatırlıyorum. Sermayeleri bir eşek, bir balta, Birde gevikli kıldan örülmüş urgan idi.
O günleri özlüyoruz, insanlar sade ve samimi idiler.