Sinema yok iken.
Topu ayakla oynamak günah sayıldığından...
Futbol bilmezdik.
Biz küçük iken, Ali Dayı´nın, Sultan Teyzenin masallarına muhtaçtık.
Kızların favorisi beştaş, ya da mici.
Erkek çocuklarınki çelik-çomak, ya da taş atış.
Bu nedenle, kafası yarılmamış çocuk sayısı azınlıkta kalır idi.
Biraz daha büyümüşse kız çocukları...
Annelerden öğrendikleri kadın işlerini, rol oynamak...
Boy atmış erkek çocuğu, başına buyruk ise...
Yavru iken mi alıp büyütmüş.
Yoksa sokağa terk edileni mi sahiplenmiş.
Bilinmez ki...
İtin en irisini sahiplenmekti karizması(!)..
Köpek denmezdi.
İster büyüğü olsun; isterse küçüğü...
İte, it denirdi bizim yöremizde.
Büyük köpeklerin ortak adı, davar iti.
Küçük köpeklerin ortak adı da, bocu idi.
Annesinin verdiği dürümleri bile itine yedirirdi ki...
İyi boğuşsun diye.
İti üstün gelmişse...
Makamı, mahallenin dayısı olmak(!)...
O mahallenin çocuğunda karabaş.
Bu mahallenin çocunğunda alabaş.
Kavgadan kaçmasın diye...
Boğazına takılan ip, itin rotasını tayin eder.
Randevulara sadık kalınmış.
Alabaş göründü ise, tezahürat bir tarafta.
Karabaş göründü ise, tezahürat öbür tarafta.
Tezahüratların frekansı, bazen ite göre...
Bazen de itin sahibine göre...
Karabaş ile alabaş bir araya geldiğinde...
Hemen kavga başladı sanmasın kimse.
Haydi karabaş!
Haydi alabaş!
Diye haykırsalar da...
Boğuşma denilen it kavgaları, bazen koklaşma ile de son bulur.
Kararından döndüremez seyirciler.
Onun da bir çaresi bulunmuş.
İster alabaş densin; isterse karabaş...
Davar iti sahipleri, birer de bocu beslemek zorunda kalmış.
Alabaşın bocusu, karabaşa...
Karabaşın bocusu da alabaşa havlamaya başladı mı...
Kızıştırır davar itlerini.
Boğuşmaya tutuşan itlerin halleri perişan.
Yaralardan akan kanlar...
Dayanırsa yüreğin...
Seyret cinayeti!...
İster bilim de.
İster hak de.
İstersen adalet!...
Bak hele bir de...
Temelde ne var; ne yok?...