Hindi yoktu dilimizde.
O kümes hayvanına,
CULUK denirdi bizim yöremizde.
Çoğu kez, kendi yetiştirir;
kendisi yerdi. Çoluk, çocuğun en eğlenceli yılbaşı akşamında.
Yılda bir kere de olsa, culuk yemek var ya...
Bir yıl et yemeye bedel gibi gelirdi tüm çocuklara. Herkes gücüne göre, derler ya...
Tavuğun tavlısı, culuk niyetine pişerdi bizim kazanda.
Odunu düzmesini bilen anamın, ocağında gür yanardı ateşi.
Kara kazan altında yükselen alevleri seyretmek bile hoştu.
Ne zaman pişer diye bir beklentimiz yoktu.
Kara kazandan çıkıp, "gel beni ye" diye çağıran koku var ya...
Kesimlik tavuk, arpa buğday ile; hindi mısırla beslenirdi.
Suyuna pilav pişmişse... Tere yağı da cabası...
Yeme de yanında yat denilen, o idi her halde...
Bırak be... Sakallı mısın; sakalsız mısın; kimsin; nesin sen...
Yılın, başı, ortası, sonu mu olur be... Hepsi de Allah´ın günü değil mi yoksa...
Yoksa sen, Allah´tan daha mı iyi biliyorsun günleri.
Yılda bir gün de olsa, anne-baba toplamışsa çocuklarını başına.
Şükretmişlerse böyle bir bahaneye...
Fetva bile istememişlerse senden...
Söyle, huzur bozma hakkını kimden aldın sen...
Adı ister culuk olsun, isterse hindi. O da olmadıysa, tavuk...
Hiç fark etmez. Topla çoluk, çocuğunu başına...
Allah´ın her günü mübarektir de. Kanma başka kimselerin sözüne. Aç, bak tüm dinlerin kitabına.
Allahın günlerini ve nimetlerini günah sayan bir emir var mı?...
Günah, münah diyen adama götürüp versen bizim culuk dediğimiz hindiyi...
Fetva, yine aynı fetva olur mu dersin?...
Daha önceleri yoktu bu tür kavgalar. Yeter be.
En az elli yıldan beri hindi davası sonuçlanmadı.
Hiç olmazsa, mürur-u zamana uğradı deyin; şu culuk davasına. Siz de kurtulun; biz de...
İşte gidiyor 2017. Gelecek rakam 18. ´Değişen bir şey olmayacak´ desem; kızan olur belki...
Yediğiniz ister tavuk olsun; isterse culuk. Yeter ki, yiyenlere afiyet ve yeni yıllar kutlu olsun.
