Çocuğun poposuna bağlayacak hazır bezler yoktu.
Höllük denen toprak konurdu bebelerin altına.
Kimi yerde höllük, kimi yerde de öllük olarak markalaşmıştı toprağın adı.
Kış gelmeden hazırlamak, kadınlara özgü bir işti.
Bitki toprağı olmayacak.
Daha derinlerden alınacak ki, kalitesi artsın höllüğün.
Eşe, eşe oluşan yarmaların çöktüğüne;
altında kalıp öldüğüne de tanık oldu bizim halkımız.
Bu tür kazalarda ölen anne adaylarına, "şehit oldu" diyen imamları da duydu bu millet...
En azından bir metre kare kadar beze sarıldı mı...
Soğuktan korunmuş sayılırdı bebek.
Kundak denen bez ne kadar sıkı sarılırsa; eli, ayağı, beli o kadar düzgün olacaktı...
Töreler bile, yokluklar, yoksulluklar, sayesinde oluştu hep...
Ne kadar çabuk yürümeye başlarsa çocuk, kundaktan okadar erken kurtulmuş sayılırdı.
Pati, pati yürürken; biraz da dillenmişse...
Orayı, burayı çişi ile bezemeye başlamışsa...
Birisi kızıp, "kim yaptı bunu" dediği anda...
Suçtan kurtulmanın çaresini bile öğrenmiştir artık. "O yaptı" der; hep annesini gösterir çocuk.
Çocuk deyip geçmeyelim. Bizim politikacılarımıza bile örnek olmaktadırlar hep...
Ne kadar yalan söylemişsen, ne kadar yanlış yapmışsan, ne kadar talan yapmışsan, dün söylediğini bu gün yutmuşsan, keseri ne kadar kendi tarafına yontmuşsan... San... San... San...
O YAPTI de, kurtul...
Kimse zor falan demesin. Hele de iktidarda isen...
Bizdeki politika, işte bu kadar kolay !...
Büyümedik mi hala?...
Hep, o yaptı (!)...
