UNUTMAYACAĞIZ..!

Daha dün gibi yaşadığımız 6 Şubat Asrın  Felaketinin üzerinden bir yıl geçti. Soğuk ve karlı bir kış günü zamanın 04:17’de durduğu Besni’de, kaybettiğimiz 500’ün üzerinde canımızı, o felaketin hayatımızda bıraktığı  izleri ve sorumluları  unutmayacağız...

Evet, dile kolay soğuk ve karlı bir Şubat gecesi çok acı bir şekilde uykudan uyandığımız veya “uyanamadığımız” o Asrın felaketinin bugün yıldönümü. Her ne kadar o tarihten bu yana toparlanıp yaşadıklarımızı unutmaya çalışsak da geçen süreci ve yaşananları bir kez daha hatırlamakta ve ders çıkarmakta fayda var. Sahi neler olmuştu? Neler yaşamıştık? 

Ne olduysa bir anda olmuştu. Pazar'ı Pazartesi'ne bağlayan gece saat 04:17... Birkaç saat sonra uykumuzdan uyanıp yeni bir güne başlayacaktık. Ancak merkez üssü Kahramanmaraş olan 7.7 büyüklüğündeki eşi görülmemiş bir depremle uykumuzdan uyandık. İlk başlarda bir anlam veremedik. Evet, depremin büyük olduğunun farkındaydık ama bu derece yıkıcı ve can yakıcı olduğunu fark edemedik. Ta ki gün ışıyıncaya kadar. Gece yerini buğulu bir aydınlığa bırakırken öyle bir manzara ile karşılaştık ki “mahşer” den farkı yoktu. “BESNİ YERLE BİR OLMUŞTU” 

İlçenin hemen her mahallesinde çok sayıda bina yıkılmış enkazlarından “yardım edin” sesleri yükseliyordu. Öyle bir gündü ki insanlar kendi çaresizliğinden enkaz altındakileri görmüyordu.  Ama bunu atlatmak kısa sürdü ve herkes elinden geldiğince yardım çalışmalarına başladı. Ancak bu sefer de depremin 11 ili etkileyecek kadar yıkıcı olması nedeniyle ekip ve ekipman sektesine uğradık. İlk günlerde çalışanların hiçbir şekilde arama kurtarma bilgisi yoktu. Öyle ki depremden birkaç gün sonra Türkiye’ye gelen uluslararası arama kurtarma ekiplerinden Polonya ve Bulgaristan ekiplerini Adıyaman’a giderken Yenikent’te halk zorla durdurarak Besni’de kalmasını sağladı ve ilk profesyonel arama çalışmaları başladı. 

Günler sonra her binadan kaybettiğimiz canları bir bir çıkarırken yaşadığımız üzüntünün, sağ olarak çıkan hemşerilerimizin de yeni bir hayata tutunmasına verdiğimiz mutluluğun tarifi yoktu. Günler haftayı haftalar ayı kovalarken insanların tabiri caizse “başı kesilmiş tavuk gibi” gezdiği Besni’de her yer enkaz yığınlarına dönmüş ve gönderilen yardım malzemeleriyle hayata tutunulmaya çalışılmıştı. Zaman akıp gidiyordu ama depremin ilk dönemlerinde Besni ve diğer deprem bölgeleri için durmuştu. Aradan aylar sonra insanlar sevdiklerini toprağa, acılarını da yüreğine gömmüş bu kez hakları için mücadelelere başladı. Yıkılan o binalarda yüzlerce can giderken halk o binaları yapanların, yapmalarına izin verenlerin, denetleyenlerin kısacası işin içinde kim varsa cezalandırılmasını istiyordu. Çünkü buranın bir deprem bölgesi olduğu biliniyor, uzmanlar tarafından da uyarılıyordu. Buna rağmen son 20-25 yılda yapılan binaların adeta tuzla buz olması, kalitesiz malzeme kullanımı ve hiçbir denetimin olmaması böyle bir sonuçla karşılaşmamızdaki en büyük nedendi. Nitekim gazetemiz depremden birkaç yıl önce “Besni olası bir depreme ne kadar hazırlıklı?” manşetiyle bu durumu sorgulasa da denetim mekanizmaları çağrılara kulak vermedi. Şimdi gelinen noktada “Deprem değil bina öldürür” gerçeğiyle vatandaş suçluların cezalandırılmasını istese de ne yazık ki aradan geçen bir yıl boyunca süreç göstermelik tutuklamalardan öteye gidemedi.

Evet, o günden bu yana yaşananlar elbette ki kelimelere sığmayacak kadar daha uzundu, ancak bir yıllık süreci özetlemek gerekirse Besni küllerinden doğarak yeniden ayağa kalkacak, umuyoruz ki bundan sonra hayatımızın en büyük gerçeklerinden olan deprem ile ilgili tüm kamuoyu daha sağlam ve hassas adımlar atar. Asrın felaketinin yıldönümünde kayıpları olan tüm hemşerilerimizin acılarını bir kez daha paylaşıyoruz. Deprem şehidi tüm vatandaşlarımıza rahmet dilerken Yüce Allah’tan böyle bir felaketi bir daha ülkemize yaşatmamasını temenni ediyoruz...

Haber: Burak Özmercan